15 Ekim 2013 Salı

 Hep, bir insanı kırdığımda bundan rahatsız olmamaktan korkardım. Artık korkmuyorum. Sanırım korktuğum şeylerin başıma gelebileceğini bilememişim.
  Günlerden bir gün... Yine trajik bir olay. Karşımdakinin sözlerinin keskinliği beni hayal kırıklığına uğratmıştı. Ve o an anladım ki her kalp er yada geç kırılacak. İncindiğimi hatırlıyorum,hepsi bu. Çok iyi hatırlıyorum...
   O günden sonra insanları kırma korkum geçti.
   Birbirimizi kırdık,üzdük. Nedenini bile bilmeden. Ama biliyorum ki tekrar o anlara dönsem aynısını yapardım ve bir hatamı düzeltme şansım olsa hiçbirini düzeltmezdim. 
   Bazı sözlerin keskinliğinden kırılmamak için gözlerimi kapatır olabileceğim en güzel yerde olduğumu hayal ederim. Çünkü orada iyi ve güvendeyim. En önemlisi de herhangi bir sözün keskinliğinden herhangi bir korkumu kaybedip hissizleşmek istemiyorum. Bundan çok korkuyorum. 
   Eskiden hissetmeyen insanlara çok özenirdim. Ama şimdi bakıyorum ki hissetmemek kapkaranlık bir boşlukta olmak gibi bir şey. O boşluğa düştüğümde kimsenin beni çıkarmayacağını da bilmiyor değilim. 
   Ama ben sadece tekrar iyi hissetmek istiyorum.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder